***
Taki żar, a ona na zgliszczach pożaru. Nie dość, że słońce piecze z góry, to także od stóp czuć uderzenia gorącego powietrza. I jeszcze ten nieznośny smród spalenizny. Co za piekło, pomyślała.
Grupa strażaków dogaszała pożar, inni porządkowali już teren. Nagle obok niej pojawił się szef techników. W jasnej lnianej koszuli z podwiniętymi rękawami, świeży i pachnący wodą kolońską (Hugo Boss, rozpoznała zapach, któremu przez lata był wierny jej mąż), jakby wyszedł właśnie od fryzjera. A może rzeczywiście tam był, pomyślała. Przecież to niemożliwe, żeby pachnieć w takich okolicznościach.
– Stary parterowy budynek z drewna – zaczął sprawozdanie. – Dawniej zamieszkały, ale od kilku lat stał pusty i niszczał.
***
– Ofiary?
– Niestety – odparł. – Tam na prawo od komina znaleźliśmy spalone zwłoki. Mężczyzna, myślę, że trzydzieści, czterdzieści lat.
– Bezdomny? Zaprószył ogień?
Podrapał się w głowę.
– O ile bezdomni noszą drogie zegarki i mają iPhone’y.
– A on miał? – spytała zdziwiona policjantka.
Szef techników potwierdził kiwnięciem głowy.
– I z tego co widać po tym, co z niego zostało, ciuchy też nosił niczego sobie – dodał.
– To zmienia postać rzeczy.
– Aha, ale jest coś jeszcze…
***
Zamojska westchnęła głęboko.
– Wal pan, byle szybko, bo zaraz się tu roztopię.
Kiwnął głową ze zrozumieniem.
– No więc… On był… przypięty kajdankami do rury.
– Co?
– Nie mógł się wydostać z pożaru, bo był unieruchomiony kajdankami.
– Jezu, więc to może morderstwo. Albo… ktoś porwał tego bogatego dla okupu i tu go przetrzymywali.
– Tylko, co poszło nie tak? – zastanawiał się szef techników.
– No właśnie, co? To mamy zagadkę.
***
Komisarz Zamojska ustawiła twarz w strumieniu wentylatora. Zamknęła oczy i delektowała się chłodzącym strumieniem powietrza. Nie usłyszała, kiedy do pokoju wszedł szef techników. Chrząknął głośno kilka razy, żeby zwrócić jej uwagę. Wreszcie otworzyła oczy i spojrzała na niego.
– Co wiemy po sekcji? – spytała bez wstępu.
– Żadnych innych obrażeń poza tymi spowodowanymi przez pożar – odpowiedział. – Najprawdopodobniej umarł wskutek uduszenia.
– Nie udało nam się go do tej pory zidentyfikować – policjantka rozłożyła bezradnie ręce. – Nikt nie zgłosił zaginięcia ani porwania. Nic z tego nie rozumiem.
– Nie sądzę, żeby to było porwanie – powiedział mężczyzna.
– Tak? A skąd nagle to przypuszczenie?
– Bo podczas sekcji znaleziono kluczyk od kajdanek. Miał go przy cały czas w kieszeni spodni. Wygląda na to, że sam mógł się w każdej chwili uwolnić. Dlatego myślę, że to nie było porwanie.
– O! Ale to… bez sensu – powiedziała zaskoczona Zamojska.
– Jak sama pani powiedziała: mamy zagadkę.
***
Zamojska wpatrywała się w ekran komputera. Zdjęcia z miejsca pożaru przywołały wspomnienie panującego tam gorąca i smrodu. Przeglądała to po raz dziesiąty i powoli ogarniało ją zniechęcenie. Na kolejnym zdjęciu poza zgliszczami widać było także grupę gapiów, których przyciągnęła tragedia. Powiększyła je i przesuwała ekran do kolejnych twarzy, aż trafiła na tę jedną. Młody mężczyzna z ratlerkiem na rękach z grymasem innym niż u pozostałych widzów. Powiększała jego twarz, aż ta zajęła cały ekran. Tak, nie ma wątpliwości, mężczyzna płakał.
***
Siedział naprzeciwko niej. Tak jak na zdjęciu trzymał na rękach psa. Stworzenie wpatrywało się w Zamojską wielkimi oczami.
– To chihuahua, nie ratlerek – poprawił ją. – Ludzie często mylą.
Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała swoją pomyłkę.
– Pana? – spytała.
– Nie, kolegi. Musiał wyjechać na kilka dni i zostawił mi go pod opieką.
***
Komisarz wpatrywała się w mężczyznę, szukając kontaktu wzrokowego. On jednak uciekał ze spojrzeniem.
– A może kolega nie wyjechał, co? Może… zginął, na przykład w tym pożarze, którego efekty pan z takim przejęciem obserwował i pan będzie musiał się już tym psem zajmować na stałe. Lubi pan psy? Dużo obowiązków, wiem coś o tym… Współczuję…
Mężczyzna był coraz bardziej zdenerwowany.
– Nie wiem, o czym pani komisarz mówi. Stałem tam z ciekawości. Taj jak inni. To może nie jest fajne, ale ludzie tacy są. Ciekawość i tyle.
Zamojska pokazała mu wydrukowane zdjęcie z powiększeniem jego twarzy.
– A płakał pan, bo ma pan takie dobre serce i żal było panu tego starego domu. Chyba… chyba, że pan wiedział, ze w środku ktoś był i to nie była osoba panu nieznana. To jak było?
***
Teraz patrzył jej prosto w oczy, ale milczał.
– No, niech pan powie, Jest trup, to nie żarty – drążyła Zamojska. – Przecież nie jest pan niewiniątkiem. Komputer od razu pana znalazł po tym zdjęciu – komisarz wzięła do ręki papierową teczkę. – Andrzej Rudzki. Oszustwa, drobne przekręty, sporo tego, ale jak do tej pory nic poważnego. A teraz taki numer. Ofiara była przykuta do rury, a – jak twierdzą strażacy – ogień podłożono równocześnie w co najmniej trzech miejscach. Więc ktoś musiał rzucić zapałkę. To był pan, prawda? Tylko po co? O co w tym chodzi? Niech pan wreszcie zacznie mówić! Niech pan powie przynajmniej, kim był ten spalony. Jak się nazywał? No, już!
***
– Masz się nim opiekować – powiedział Radek, przekazując mu psa. – Jak stąd wyjdę, odbiorę go.
– Radek, proszę cię, zrezygnuj – powiedział Andrzej Rudzki błagalnym tonem. – To już przegięcie. Pięć minut?! To za długo! Spalisz się! To nie warte tych pieniędzy.
– Zamknij się wreszcie – warknął Radek. – Zakład to zakład. Wiesz, że z tego żyję. Ty zresztą też. I to chyba nieźle, co? Nie ma ryzyka, nie ma kasy. Im większe ryzyko, tym ta kasa większa. Proste, nie? Więc zrób, co do ciebie należy. Podpalasz tę ruderę na mój znak i zmykasz. A potem stoisz na zewnątrz i filmujesz. Pamiętaj tylko, żeby włączyć relację. Żeby się potem nie okazało, że smażę się na darmo – zaśmiał się. – Na początek wrzucisz moje zdjęcie, jak jestem przykuty w środku. A potem już obraz na żywo. Wszyscy muszą widzieć wejście do domu i zegar z kamery. Zobaczysz, że padnie rekord. Będą obstawiać zakłady jak szaleni. Przebijemy wszystko, co pokazywaliśmy w sieci do tej pory. To będzie coś, mówię ci. To będzie coś specjalnego.
