Kraków
Z jednej strony Kraków tego czasu był miastem zaściankowym, ale z drugiej aspirował do miana “Polskich Aten” i “duchowej stolicy Polski”.
– Wystawę budują przede wszystkim obrazy, rzeźby z kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie, ale jest ona wzbogacona o plakaty, grafiki, ceramikę, ubiory i tkaniny, przedmioty codziennego użytku, zdjęcia archiwalne. Zobaczymy na niej uznane arcydzieła.
Prace najważniejszych polskich artystów przełomu XIX i XX wieku, wśród nich: Teodora Axentowicza, Olgi Boznańskiej, Juliana Fałata, Konstantego Laszczki, Jacka Malczewskiego, Kazimierza Sichulskiego, Piotra Stachiewicza, Jana Stanisławskiego, Jana Szczepkowskiego, Włodzimierza Tetmajera, młodego Stanisława Ignacego Witkiewicza, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Leona Wyczółkowskiego – opowiada Urszula Kozakowska-Zaucha.
Kolejne rozdziały wystawy poświęcone są miastu, jego mieszczańskim mieszkańcom, ale również artystom i ich muzom, cyganerii, dekadentom i ich nocnemu życiu towarzyskiemu, ale również zaznaczono tak ważne problemy jak rozwijająca się w Krakowie polityka, praca i handel, coraz modniejszy sport; zaakcentowana została również rola sztuki sakralnej i fascynacja folklorem.
Dobór tematów i obiektów uzmysławia sprzeczności, które budowały ówczesny Kraków, a nade wszystko pokazują wielkość i jakość powstającej wówczas sztuki. Sztuki, o której Tadeusz Boy Żeleński pisał, że była jedyną siłą, która się mogła przeciwstawić pałacom.
Materiały ze strony Muzeum Narodowego w Krakowie.
Zdjęcie: Władysław Podkowiński „Tancerka” 1894
