Jedna osoba
Znałam na miejscu tylko jedną osobę i to taką, której nigdy bym nie podejrzewała, że trafię na nią na drugim krańcu świata. Zjawiłam się u niej z walizką, w której mieścił się cały mój świat na następne dwa lata. Weronika była w szlafroku i właśnie założyła okulary, żeby mnie zobaczyć w bladym świetle wczesnego poranka. Usiadłyśmy w jej kuchni i rozmawiałyśmy, dwie Polki w Australii, jedna z niejaką wyższością po 6-miesięcznym pobycie na miejscu, a druga – chłonąc każde słowo dotyczące nowego, wspaniałego świata.
„Wiesz, w Polsce nigdy bym sobie nie kupiła takiej czapeczki z daszkiem” Weronika zakłada na głowę bejsbolówkę. Znałyśmy się w liceum i łączyła nas miłość do hip hopu. Byłyśmy zawsze pierwsze na dance floorze, nasze biodrówki zawsze wisiały najniżej i znałyśmy teksty piosenek Missy Elliot. „A tu w Australii – mam to gdzieś. Chodzę sobie w takiej głupiej czapeczce i czuję się swag”. Wyszłyśmy na Smith Street w dzielnicy kultury undergroundowej. Ulica kolorowa jak patchwork: restauracja z tureckim fast foodem obok dekadenckiego baru koktajlowego, włoska kafeteria przy wschodnich delikatesach, sklep z odzieżą używaną, przylegający do butiku miejscowego designera. Dziewczyna w kolorowych włosach, rowerzyści, murale, zapach hamburgerów, rozgrzanego chodnika i kwiatów doniczkowych. Wszyscy ubrani na czarno. Melbourne.
Pierwsze dni
Przez parę pierwszych dni snuję się po ulicach, szukając znaków, które wskażą mi dalszą drogę. Poprzez ogłoszenie na FB ląduję jako asystentka na planie teledysku. Nie jest to dużo płatne, ale to jest nieważne. Cieszę się, że mogę wykorzystać swoją, wciąż świeżą po studiach, wiedzę o produkcji filmowej. Na planie poznaję nowych znajomych. Ciekawa jestem jak wygląda główna artystka, z którą wymieniałam maile w sprawach organizacyjnych. Wchodzę do pokoju, gdzie jakaś piękna i radosna dziewczyna, z dramatycznym makijażem i klatką na głowie – taki był zamysł artystyczny – przedstawia się jako wokalistka i główny powód zamieszania. To jest Isabelle, która zostanie moją przyjaciółką na zawsze.
Po nakręceniu teledysku Isabelle chciała ze mną „hang out”. Jestem sama i obca, więc mówię „tak” na absolutnie wszystko. Znowu w szlafroku – to jakiś motyw – Isabelle wprowadza mnie do swojego świata. W jej malutkim pokoiku z łapaczem snów, zagraconym keyboardami i gitarami, występujemy dla siebie. Ona gra mi swoje piosenki, a ja jej rapuję po polsku. Dwa światy się spotykają. Niedługo dojdę do wniosku, że ja i ona jesteśmy tą samą osobą, tylko o innej narodowości i włosach.
Isabelle
Isabelle załatwiła mi pracę w centrum miasta, w sklepie z płaszczami, które kosztują 500 dolarów każdy. Ubieram się codziennie w jedyne botki i czarne spodnie, jakie mam. Czeszę włosy, robię makijaż, bo panie, które odwiedzają ten sklep, muszą czuć się drogo. Mam tylko dwie zmiany tygodniowo, a moje oszczędności już poszły na tanie sushi i bilet do kina, więc teraz żyję naprawdę jak emigrantka. Żeby zaoszczędzić, jestem house-sitterką. Opiekuję się domami i zwierzętami, które w tych domach mieszkają. Biorę nawet z alergią na koty, bo to oznacza mieszkanie i dostęp do lodówki właścicieli. Siedzę w wannie, żeby ulżyć alergiom i dlatego, że zima istnieje w Australii, a oni tutaj nie słyszeli o centralnym ogrzewaniu.
W pięknych wiktoriańskich domach są kominki, ale raczej dekoracyjne. W latach 60-tych kominki na całym świecie zastąpiły bardziej współczesne technologie grzewcze. Natomiast tutaj, w Melbourne, tym dziwnym klimatycznym miejscu w Australii, gdzie zima naprawdę istnieje – żałuję, że nie zrobiłam lepszego researchu, zanim tu przyleciałam – kominki zostały zastąpione przez klimatyzację. Mają one opcję dmuchania ciepłego powietrza, ale to nic nie daje, a rachunek jest bardzo wysoki, więc każdy normalny właściciel mieszkania zabrania gościom używać tej opcji. W jednym tylko domu w dzielnicy Preston, gdzie miałam pod opieką zwariowanego psa Alice, właściciele, którzy pojechali na wakacje do Tajlandii (może dlatego, że lubią ciepło) zainstalowali centralne ogrzewanie. Wyprowadzałam Alice w lodowatym deszczu i wracałam do ciepłego domku, oglądałam Netflix i słuchałam szumu przejeżdżającej kolejki. Nawet płytki były ogrzewane w łazience, więc stałam na nich, czekając na lato, na pracę, na jakiś przełom.
Na rowerze
Jeżdżąc na rowerze po wspaniałych ulicach Melbourne, miasta, w którym podobno żyje się najlepiej na świecie*, staram się ignorować burczący brzuch i wystawy sklepów z rzeczami i jedzeniem, którego nie mogę mieć. Szłam do pracy już tylko raz w tygodniu – tuż przed tym jak mnie zwolnili – i czułam się nie na miejscu, wygładzając kanty drogich sukienek i wybierając idiotycznie zbędne fascynatory dla kobiet, które wybierały się na Melbourne Cup, żeby się pokazać i pod pretekstem wyścigów konnych, w wielkim kontraście do ich pięknych sukienek, podle upić.
Wielka, wspaniała Australia była gdzieś poza zasięgiem i byłam tu na razie tylko gościem, kimś, kto na własne życzenie wygnał się z domu, żeby zajmować się domami i zwierzętami innych ludzi i patrzeć na wszystko zza szklanej szyby. Wracając myślami do kapsuły ze sztucznym powietrzem i białym światem, gdzie warunki zmusiły mnie do zmiany toru swojego życia, wiedziałam, że to była dobra decyzja. To nie była wina ani Polski, ani Australii, że czułam się obca i tu, i tam. Wyzwolona z inkubatora, jako świeżo wykorzeniona Polka daleko mi było do wygenerowania dla siebie domowego ciepła. Byłam skupiona balansowaniem po niezwykle cienkiej linie, łączącej mnie z jedyną osobą, którą tu znałam. Była to, mimo wszystko, mimo alergii, mimo burczenia w żołądku, mimo odosobnienia, linia szyta złotą nicią. Trochę to zajmuje, żeby z tego wyszedł dobry płaszcz i czapeczka, która mówi, że jestem swag.
Ita Sypniewska
* The Economist Intelligence Unit publikuje coroczne zestawienie miast świata, w których żyje się najlepiej. W 2019 Melbourne było pierwsze w rankingu i utrzymało tę pozycję przez 7 lat pod rząd.
