Trylogia „Ojciec chrzestny” (The Godfather trilogy: 1972, 1974, 1990)
Filmowe ekranizacje wybitnej trylogii spod pióra Mario Puzo przeszły do historii kina jako najdoskonalsze portrety mafijnego półświatka. W ich centrum rozgrywa się mroczna opowieść o rodzinie mafijnej Corleone, a tło stanowią społeczno-kulturalne przemiany np. Stanów Zjednoczonych w pierwszej części. Trzy odsłony „Ojca chrzestnego” to nie tylko kultowa pozycja kina gangsterskiego, w której honor ściera się z przemocą i śmiercią, ale też niezapomniane kreacje aktorskie. Coppola mistrzowsko poprowadził całą plejadę gwiazdorów: Marlona Brando, Ala Pacino, Roberta De Niro, Jamesa Caana czy Diane Keaton. Gangsterska trylogia zgarnęła szereg prestiżowych nagród – pierwsza odsłona ma na koncie 3 Oscary, a druga część – aż 6 złotych rycerzyków.
„Czas Apokalipsy” („Apocalypse Now”, 1979)
Uhonorowane dwoma Nagrodami Akademii i w Cannes arcydzieło Coppoli porażające zarówno swym rozmachem, jak i brutalnym obrazem bezsensowności wojny. Film został luźno oparty na głośnym opowiadaniu Josepha Conrada „Jądro ciemności”. Akcja zostaje przeniesiona w realia wojny w Wietnamie. Kapitan Willard (w tej roli Martin Sheen) otrzymuje misję odnalezienia i zlikwidowania pułkownika Kurtza (Marlon Brando). Ten bowiem zdezerterował i w środku dżungli założył tubylczy obóz pod własną dyktaturą. „Czas Apokalipsy” to rozprawa o okrucieństwie konfliktów zbrojnych, a także psychologiczny portret jednostki, która w wojennej rzeczywistości zatraca własne człowieczeństwo.
„Rozmowa” („The Conversation”, 1974)
Ponadczasowe studium paranoi okraszone suspensem godnym samego Alfreda Hitchcocka. Główny bohater Harry Caul specjalizuje się w podsłuchach. Pewnego dnia otrzymuje zadanie śledzenia młodej pary. Podsłuchana przez niego wymiana zdań sprawia, że mężczyzna nabiera przeświadczenia o zagrażającym im spisku. Pokrętna i pełna niebezpiecznych ścieżek rzeczywistość okaże się jednak zupełnie inna. Gene Hackman na pierwszym planie wypada fenomenalnie, umiejętnie oddając obsesję swej postaci, wynikającą z destrukcyjnych wyrzutów sumienia – znaku traumatycznej przeszłości. Dzieło Coppoli otrzymało Złotą Palmę na prestiżowym Festiwalu Filmowym Cannes.
„Dracula” („Bram Stoker’s Dracula”, 1992)
Francis Ford Coppola biorący na warsztat wampiryczny mit podarował X muzie film przesiąknięty gotyckim klimatem i nieposkromionym erotyzmem podszywającym pełne grozy ataki spragnionej krwi bestii. Tytułowy Drakula to wszystkim dobrze znany rumuński książę-wampir, który przybywa do XIX-wiecznego Londynu tropem kobiety przypominającej jego dawną ukochaną. Olśniewające zdjęcia oddają styl barokowego malarstwa, w którym bogata kolorystyka szła w parze ze światłocieniem, tu symbolizowanym przez nastrojowy blask świec rozświetlających komnaty mrocznego zamczyska. Mistrzowska charakteryzacja oraz kostiumy zasłużenie zgarnęły Oscary. W pamięć zapadają ponadto aktorskie kreacje Gary’ego Oldmana, Keanu Reevesa, Winony Ryder czy Anthony’ego Hopkinsa.
„Rumble Fish” (1983)
Skóry, bandany, motocykle i beznadzieja otaczającej rzeczywistości, czyli „wszystko”, co wyznacza film o młodzieńczym buncie. Francis Ford Coppola nadaje jednak tej historii nie tylko psychologicznej głębi, rozkładając na czynniki pierwsze relacje międzyludzkie, ale nadaje też całości onirycznej otoczki, co czyni „Rumble Fish” jednym z najbardziej oryginalnych dokonań w jego twórczości. Rusty James (w tej roli Matt Dillon) to chłopak z trudną przeszłością i pozbawiony autorytetów, dziecko dysfunkcyjnego domu. Wiedziony postawą starszego brata gangstera, postanawia pójść w jego ślady. Na ekranie nie zabrakło legendarnych buntowników: Dennisa Hoppera, Mickey’ego Rourke’a i Nicolasa Cage’a.
Więcej o kulturze i sztuce znajdziecie tutaj.
