***
– Zna pan to? – spytała szefa techników.
Przyjrzał się okładce książki.
– Nie lubię fantasy – odpowiedział. – Przebrnąłem przez Tolkiena, ale reszta tych historii to już dla mnie za dużo.
– A ja uwielbiam. A to absolutna perełka.
– Tak, słyszałem. Saga Królestwo Purpurowych Mórz. Podobno mają nakręcić na tej podstawie serial. Będą zmiany w rankingu najbogatszych pisarzy polskich.
– Ofiara też była fanem – zauważyła komisarz. – Miał wszystkie części. I trzymał je na głównej półce. Jaka przyczyna śmierci?
– Nóż w sercu. Jedna rana. Śmierć na miejscu. Jutro po sekcji będziemy wiedzieć więcej.
***
Zamojska rozejrzała się po mieszkaniu.
– Skromnie tu, nie? – spytała komisarz. – Regały pełne literatury, ale poza tym tylko najpotrzebniejsze meble. Wiemy coś o zabitym?
– Arkadiusz Krop. Czterdzieści sześć lat, samotny kawaler, bezrobotny – odpowiedział mężczyzna.
– Bezrobotny? I co, z zasiłku kupił te wszystkie książki? Takie mieszkanie też kosztuje. Choćby czynsz.
Szef techników wzruszył ramionami.
– Zaraz ma tu przyjść jego sąsiadka. Podobno dobrze go znała. Chyba mu trochę matkowała. Może dowiemy się czegoś więcej.
***
I rzeczywiście, właśnie w tej chwili drzwi do mieszkania otworzyły się i ukazała się w nich na oko sześćdziesięcioletnia, niska kobieta z krótko obciętymi ufarbowanymi na kruczoczarny kolor włosami.
Ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, między jej nogami prześlizgnęły się trzy spaniele i wpadły do dużego pokoju merdając ogonami. Rozbiegły się po wszystkich kątach węsząc i rozglądając się.
– Szukają Arka – powiedział kobieta. – Biedaczki, co teraz z nimi będzie? Te psy to było całe jego życie, jego rodzina. A on dla nich…
– A u pani nie mogą zostać? – spytał szef techników głaszcząc jednego z psów.
– Chyba będą musiały. Są już starusieńkie. Mają po kilkanaście lat. Nikt już ich nie przyjmie…
– Czym się zajmował pan Krop? – przerwała jej Zamojska. – Kolega twierdzi, że był bezrobotny, ale coś musiał robić przez cały dzień.
– Arek? Ale on miał pracę – odparła zdziwiona sąsiadka. – Po prostu pracował w domu. Siedział przed komputerem godzinami.
– Przed jakim komputerem? – spytała policjantka. – Tu nie ma żadnego komputera,
***
Kobieta wskazała na stare biurko pod oknem.
– Tam stał. Zawsze tam stał – powiedziała. – A Arek siedział tu, na tym krześle – opowiadała dalej.
– A co on robił na tym komputerze? – dopytywała Zamojska. – Widziała pani?
– Nie, nigdy. Jak wchodziłam, zawsze go wyłączał. A ja, wie pani, wścibska nie jestem, nie pytałam…
– Ciekawe – mruknęła pod nosem komisarz. – A wie pani może, czy znał angielski?
– Nie wiem, dlaczego…?
Komisarz Zamojska podniosła ze stołu czasopismo i pokazała sąsiadce.
– Amerykański magazyn Society. Czytał to?
– A tak, już mi się przypomniało, pokazał mi kiedyś taki artykuł o klonowaniu zwierząt… O, Boże, co te psy wyprawiają. Agida, Siona i Turna, do nogi! Czego tam szukacie? – krzyknęła na spaniele, zaglądające właśnie do uchylonej szafy.
***
Zamojska spojrzała na nią zaskoczona.
– Jak pani je nazwała? Jak pani nazwała te psy? Proszę powtórzyć!
***
Zamojska uśmiechnęła się do mężczyzny siedzącego po drugiej stronie stołu. To dziwne uczucie przesłuchiwać swojego ulubionego autora, pomyślała. Miał miłą, atrakcyjną powierzchowność, którą dobrze znała z licznych zdjęć w mediach.
***
Podsunęła mu otwartą na stronie tytułowej książkę.
– Może zaczniemy od tego – powiedziała. – Podpisze mi pan? To mój ulubiony tom sagi.
Młody mężczyzna z nonszalancją sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął z niej czarne pióro. Wyciągnął rękę po książkę, ale ona w tym momencie zabrała ją.
– Albo nie – powiedziała. – Zmieniłam zdanie. Może powinien podpisać ją prawdziwy autor.
– Prawdziwy autor? O czym pani mówi? – spojrzał na nią, marszcząc brwi.
– Co pan robił przedwczoraj w nocy, między dwudziestą trzecią a północą?
– Czy to pytanie o alibi? Tak brzmi. – spytał mężczyzna.
– Skoro tak brzmi, pewnie takim jest – odpowiedziała komisarz. – To co pan wtedy robił?
– Byłem w domu.
– Ale nikt nie może tego potwierdzić, prawda?
– Miliony ludzi na świecie spędzają samotne wieczory i noce. To nie przestępstwo.
– Ale oni nie mają dodatkowo motywu do dokonania zbrodni, która rzeczywiście się wydarzyła.
– Nie wiem, o czym pani mówi.
***
Policjantka otworzyła książkę na przypadkowej stronie i na chwilę zatopiła się w lekturze.
– Naprawdę świetne – zachwyciła się. – Co za wyobraźnia. I ten warsztat, język. Szkoda tylko, że to nie pana dzieło. To pan Krop to wszystko napisał, prawda? Arkadiusz Krop.
– Krop? Pierwsze słyszę. To jakaś bzdura – oburzył się pisarz.
– Nie wiem, jak się poznaliście, myślę, że do tego jeszcze dojdziemy – zaczęła Zamojska. – To był układ doskonały, nie? On pisał te wszystkie książki, ale był dziwakiem i samotnikiem. Nie był zainteresowany ani sławą, ani bogactwem. Pan mu płacił dość pieniędzy, żeby stać go było na skromne życie i to wystarczało. Ale coś się ostatnio stało, tak? Nagle Krop zażądał nagle więcej pieniędzy.
***
Mężczyzna roześmiał się i pokręcił energicznie głową.
– Bzdury! Bzdury! – prychnął.
– Tak się składa, że nawet wiemy, no co je potrzebował: przeczytał artykuł w amerykańskim magazynie Society o klonowaniu zwierząt domowych. Wie pan, że to teraz całkiem proste. Wystarczy trochę pieniędzy. No, więcej niż trochę. Firma ViaGen z Teksasu żąda za sklonowanie psa pięćdziesiąt tysięcy dolarów. A on miał trzy psy, a właściwie trzy wierne suki, które były całym jego życiem. Bardzo stare, lada dzień mogły zacząć odchodzić. I nagle pojawia się możliwość, by były z nim dalej.
A Krop pewnie usłyszał gdzieś, że pan za prawa do ekranizacji sagi zarobił okrągły milion euro. Sam pan się tym chwalił w mediach. Zapewne uznał, że ta okoliczność wykracza poza ustalone wcześniej warunki i zwrócił się do pana z żądaniem dodatkowych pieniędzy na podróż do Ameryki i opłacenie klonowania psów. Szkoda było panu tych pieniędzy, więc zabił pan Kropa i zabrał z jego mieszkania komputer. Zakładam, że miał tam oryginały tekstów, które sprzedaje pan na całym świecie jako własne i zarabia na tym niebotyczne sumy.
***
Mężczyzna znowu się zaśmiał.
– Ciekawa teoria, wie pani? Bardzo literacka nawet. Ale nie ma pani na to dowodów.
Zamojska popatrzyła na niego z politowaniem.
– Nie, ale mam kilka poważnych poszlak i znam dobrze prokuratora. Powinno wystarczyć, żeby pana wsadzić do procesu.
– Poszlak? O czym pani mówi?
– Agida, Siona i Turna. Kojarzy pan te imiona? – spytała policjantka.
– Oczywiście – odpowiedział pisarz. – To imiona trzech sióstr, głównych bohaterek sagi Królestwo Purpurowych Mórz.
– Zgadza się – powiedziała Zamojska. – I pan sam je wymyślił? Są dość niepowtarzalne.
– Oczywiście, że ja je wymyśliłem. A któż by inny?.
***
– To jak pan wyjaśni, że tak samo wabią się trzy suki Kropa? Mają od czternastu do szesnastu lat, a pan zaczął pisać sagę najwyżej pięć lat temu. Sprawdziliśmy na wszelki wypadek u weterynarza, który się nimi opiekował. Te imiona ma w komputerze od kilkunastu lat. Kiedy Krop szukał imion do swojej historii, wybrał te ukochanych suk. Nie wiedział pan o tym?
Mężczyzna wpatrywał się w Zamojską oniemiały.
– Nigdy mi się nie podobały – powiedział w końcu zrezygnowany. – Te imiona. Chciałem je zmienić, ale się uparł. Walczył o nie jak lew. Nie rozumiałem, dlaczego to dla niego takie ważne. A to dlatego? Przez jakieś psy?
– Nadal pan nie rozumie. To nie jakieś psy. To były najważniejsze istoty w jego życiu. Jego rodzina. Jego jedyne miłości.
