***
Co to za marka? Glock, walther, może jakiś polskiej produkcji? Właściwie nie znał się aż tak dobrze na broni. Pistolet to pistolet.
A jeśli to atrapa albo replika na gumowe kulki? – zaniepokoił się nagle. Wyobraża sobie nie wiadomo co, a może nosi w plecaku nieszkodliwą zabawkę.
Znowu się rozejrzał. Stał na środku deptaka w rodzinnym mieście. Ludzie wokół mijali go, nie zwracając uwagi na niego i jego rozterki. Gdzie może to wszystko sprawdzić?
W parku – pomyślał. Tak, tam powinien mieć trochę spokoju, żeby nie budząc podejrzeń obejrzeć broń.
***
W miejskim parku rzeczywiście był prawie sam. Kilka osób krążyło w oddali po alejkach, korzystając z pierwszych nieśmiałych przejawów wiosny. Jakaś para z labradorem, kobieta z dziecięcym wózkiem, rodzina na spacerze. Nikogo nie interesował trzydziestolatek, który przycupnął na ławce nad stawem.
Położył plecak na kolanach. Rozpiął suwak i zajrzał do środka. Chwycił pistolet i uniósł go do światła, nie wyjmując jednak z plecaka.
„Glock 44. Austria” – przeczytał wytłoczenie na lufie.
Więc musi być prawdziwy. A czy naładowany? – zastanawiał się. Pod kciukiem wyczuł na uchwycie mały przycisk. Usłyszał delikatne kliknięcie i magazynek wysunął się z korpusu.
Dziesięć naboi – policzył szybko i aż zadrżał. Dziesięć. Co można zrobić z dziesięcioma nabojami?
***
– Dokąd mnie ciągniesz? – spytał poirytowany Krzysztof. – Naprawdę nie mam teraz za bardzo czasu. Mówiłem ci, że jestem umówiony.
– Nie pieprz. Przyjacielowi odmówisz?
– Odmówię czego? Przecież mi nawet nie powiedziałeś o co chodzi? Wpadłeś do mnie jak oparzony i wyciągnąłeś mnie z domu. Gdybym wiedział, że to jakaś dłuższa wyprawa, ubrałbym się przynajmniej jakoś cieplej – powiedział Krzysztof zapinając pod szyją czerwoną flanelową koszulę.
– Idziemy do Słonia – odpowiedział po chwili.
– Do Słonia? Do niego? Jezu! A to po co? Mało już od niego oberwałeś? Mało się na tobie wyżywał? Chcesz się znowu najeść wstydu?
– Wręcz przeciwnie – odpowiedział stanowczym, trochę sztucznym tonem. – Idę odzyskać twarz.
***
Krzysztof roześmiał się.
– No, akurat. A co takiego zmieniło się od ostatniego razu, że myślisz, że ci się to uda? To nadal największy bandzior i twardziel w okolicy, a ty jesteś…
– Słaby? Mięczak? Tak o mnie myślisz? Oto co się zmieniło – uniósł kurtkę do góry i Krzysztof zobaczył pistolet wetknięty w spodnie.
– Masz broń? Prawdziwą?
– A co? Atrapą bym się chwalił?
– Zwariowałeś? Co chcesz tym zrobić?
– Zobaczysz. A potem opowiesz Ewie.
– Aha, więc o to chodzi.
***
Komisarz Renata Zamojska wpatrywała się w zwłoki. Martwy mężczyzna siedział na ziemi oparty o murek cmentarnego ogrodzenia. Wyglądał trochę jakby spał.
– Skończyliście już? – spytała szefa techników.
– Tak, pani komisarz. Zdjęcia zrobione, co się udało zebrać ze śladów też już mamy.
– Co tu się stało? Jak myślisz? – spytała policjantka.
Mężczyzna w jasnobłękitnym kombinezonie podrapał się w głowę.
– Wygląda na jakąś egzekucję, co? Naliczyłem dziesięć ran postrzałowych i dziesięć łusek na ziemi. Cały magazynek, do oporu. Była w tym jakaś złość…
– Też tak myślę – powiedziała komisarz. – Niemal słyszę kliknięcia zamka w pustej komorze, kiedy sprawca ciągle naciskał spust, choć nie miał już czym strzelać. Tak, była w tym jakaś wielka złość.
– Kojarzy go pan? – Komisarz wskazała głową na ofiarę.
– Nie. Pierwszy raz widzę. Raczej żaden z naszych stałych klientów. Dokumentów też przy sobie nie miał.
– Dziwne. Zabójstwo bronią palną na naszym terenie. Ostatnie było chyba ze trzy lata temu.
***
Technik pokiwał głową na znak, że zgadza się z policjantką.
Podszedł do nich funkcjonariusz w mundurze. Zaczekał aż Zamojska odwróci wzrok od zwłok i spojrzy na niego i wtedy oznajmił:
– Pani komisarz, mamy coś, co może mieć związek z tą sprawą.
– Tak? – spytała zaciekawiona policjantka.
– Niejaki Rafał Jabłoński zgłosił nam kradzież plecaka w autobusie. W środku miał podobno nowiuśkiego glocka 44. Legalnie kupiony, na pozwolenie.
– No ładnie – powiedziała komisarz. – To rzeczywiście może być to. Wezwijcie go na komendę. I to już.
– Tak jest – odpowiedział posłusznie policjant i odszedł.
Komisarz Renata Zamojska przykucnęła przy zwłokach i jeszcze raz przyjrzała im się dokładnie. Zmarły miał zamknięte oczy. Uśmiechał się łagodnie. Ślady po kulach i krew ledwie były widoczne na czerwonej flanelowej koszuli.
***
– No i po co ci to było? – spytał drwiącym tonem Krzysztof. – Od początku mówiłem, że to głupi pomysł. Co ty sobie myślałeś? Że jak masz spluwę, to ona zrobi z ciebie nagle bohatera? Znowu cię poniżył i ośmieszył. Nawet nie wyciągnąłeś tej swojej broni. Obił cię jak smarkacza. Wytrzyj sobie twarz, całą masz we krwi.
Roześmiał się.
– I co? Nadal chcesz, żebym opowiedział wszystko Ewie? Jak chcesz to mogę. Ze szczegółami. Na pewno będzie pod wrażeniem.
Wstyd. Palił go od środka żywym ogniem. A po chwili wstyd zamienił się złość. Wielką złość.
