Historia
Bolonia, zwana La Rosa, gdyż wiele zabytków jest zbudowanych z czerwonej cegły, słynie z wielu kilometrów portyków, przepysznej kuchni i najstarszego uniwersytetu świata.
Uniwersytet Boloński został założony w 1088 roku jako pierwszy europejski publiczny uniwersytet łacińskiej cywilizacji. W 1158 roku został prawnie uznany przez Cesarza Fryderyka I Barbarossa, jako miejsce, gdzie może rozwijać się nauka. Zagwarantował przyszłym studentom niezależność od władzy zewnętrznej oraz szereg praw: prawo swobodnego przybycia do miasta, bezpiecznego pobytu w nim, wolność nauczania praw i wyłączenie spod systemu miejskiego sądownictwa. Wykładowców-mistrzów opłacali studenci.
Uczelnia słynie z nauczania prawa kanonicznego i cywilnego.
Uniwersytet Boloński był przez lata stawiany jako wzór średniowiecznym szkołom wyższym.
Studiowali tu Dante Aligheri, Umberto Eco, a z Polaków między innymi Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski czy Wincenty Kadłubek.
Przez kilkaset lat zajęcia były prowadzone w różnych miejscach, również w prywatnych domach profesorów. Dopiero w 1531 roku legat papieski ufundował gmach mieszczący wszystkie wydziały uniwersytetu. Skupienie uniwersytetu pod jednym dachem, miało ułatwić władzom kontrole nad studentami i profesorami.
Zwiedzanie Uniwersytetu Bolońskiego
Aktualnie możemy odwiedzić ten najstarszy budynek uniwersytetu, Palazzo dell’Archiginnasio, pierwszą siedzibę uczelni od 1563 do 1803 roku. To renesansowy budynek z arkadowym dziedzińcem, który znajduje się tuż obok Katedry Św. Petroniusza, w centrum miasta. Ściany i sufity krużganków budynku są pokryte malunkami herbów studentów uczelni bolońskiej z XVI i XVII wieku.
Od 1838 roku w pałacu funkcjonuje ogólnie dostępna biblioteka miejska, w której wystawione są zbiory dzieł z zakresu filozofii, literatury, botaniki, matematyki, astronomii… 800 tysięcy książek, manuskryptów, listów.
Większość pomieszczeń nie jest dostępna dla zwiedzających, jednak są dwa, które warto zobaczyć.
Jednym z nich jest sala Stabat Mater Hall, w której polecam się skierować do otwartych drzwi i kraty, przez którą możemy zobaczyć niekończący się korytarz z bibliotecznymi zbiorami.
Druga to Sala Anatomica z XVII wieku, gdzie były przeprowadzane sekcje zwłok na stole z marmurowym blatem ustawionym na środku pomieszczenia. Wokół znajdują się siedziska dla obserwujących, gdyż sekcje były dostępne dla publiki. Stąd czasami ta sala nazywana jest teatrem, Teatro Anatomica.
Obecnie głównym budynkiem uniwersyteckim jest Palazzo Poggi. Znajduje się tam ciekawe muzeum, a korytarze są pełne rzeźb i tablic pamiątkowych.
Polecam spacer pomiędzy uniwersyteckimi budynkami, zajrzenie do środka. Myślę, że studenci mają wielką przyjemność uczenia się w takiej atmosferze. Studiuje tu wielu młodych ludzi z całego świata, a studencki klimat jest odczuwalny na każdym kroku.
Aleksandra Karkowska – autorka międzypokoleniowych książek „Banany z cukru Pudru”, „Na Giewont się patrzy”, „Marsz, marsz BATORY”, „FOTO z misiem”. Od 2015 roku prowadzi Oficynę Wydawniczą Oryginały. Działa społecznie na warszawskiej Sadybie. Kocha fotografie i podróże.
