Jasny plan
Zaczęłam dorosłe życie jako prawnik, co całkiem mi odpowiadało. Pracowałam w kancelarii, dostałam się na aplikację i plan na przyszłość był dosyć jasny. Pewnego dnia mąż spytał mnie, czy chciałabym przenieść się na dwa lata do Australii, a ja chciałam. Nadal zakładałam, że wracam na aplikację i do prawa, jednak w przerwie od pracy zaczęłam podróżować i wtedy, dosyć szybko, zrozumiałam, że chcę odkrywać świat, jeździć, doświadczać oraz – że chwilowo – nie chcę wracać do poprzedniego stylu życia.
W międzyczasie, trochę przez przypadek, zaczęłam prowadzić bloga kulinarnego. Nadal nie wiedziałam, co chcę robić w życiu, jeśli nie ma to być prawo. Do bloga podeszłam dosyć ambitnie. Zaczęłam stawiać sobie zadania, chciałam robić tylko interesujące przepisy i skupiłam się bardzo na zdjęciach. W tym okresie przesłuchałam też bardzo dobrego audiobooka, który pomógł mi zorganizować plan – Brian Tracy “The miracle of self-discipline” (nadal słucham go raz na miesiąc, kiedy moje morale opadają).
Cel
Najpierw poświęciłam dłuższą chwilę na sprecyzowanie celu, następnie stworzyłam dzienny plan i trzymałam się go dosyć długo, bo przez lata. Blog miał być odskocznią, czymś, czym się zajmę, zanim znajdę nową ścieżkę kariery. Po kilku miesiącach napisał do mnie pierwszy magazyn, czy chciałabym przygotować dla nich artykuł oraz 6 przepisów. Miałam na to zaledwie 3 dni i podeszłam do tematu jak pro, zrobiłam pracą najlepszą, jaką potrafiłam. Zaraz potem odezwało się kilka portali, żeby dzielić moje przepisy. Zaproponowałam, że stworzę dla nich coś nowego, czego nie ma u mnie na blogu, to się spodobało i chyba rozniosło w Internecie (robiłam to za darmo, żeby wypromować blog i siebie w sieci).
Moja fotografia kulinarna, poprzez codzienne ćwiczenie, była coraz lepsza. Codziennie czytałam i pracowałam nad blogiem, co zaowocowało dosyć sporym odzewem. Pewnego dnia weszłam na statystyki i wskazywały one, że miałam setki tysięcy odwiedzin. Trochę mnie to zdziwiło i pierwsza myśl była taka, że to jakaś pomyłka. Sprawdziłam źródło wejść i okazało się, że Martha Stewart dzieliła mój przepis na swoim portalu. Wtedy nie miałam pojęcia, kim ona jest, ale szybko się dowiedziałam. Z czasem stworzyłam swój styl, który ponoć jest dosyć charakterystyczny.
Śmiałość
Moje cele stały się coraz śmielsze. Pamiętam, że założyłam sobie, że będę mieć współpracę z KitchenAid. Zawsze chciałam mieć ich mikser, ale zawsze też były ważniejsze wydatki. Był to gol dosyć odważny i nie łatwy do osiągnięcia, ale co tam. Ku mojemu zdziwieniu, dostałam od nich maila i zaczęłam konkretną współpracę. To był też moment, kiedy zrozumiałam, że trzeba stawiać poprzeczkę wysoko, bo wszystko jest możliwe, z tym, że trzeba na to codziennie intensywnie pracować. Kilka lat temu nasza mała rodzina się powiększyła, na świat przyszła Mia.
Na początku wyrabiałam 100% normy w pracy oraz 100% normy jako mama. Po kilku miesiącach zrozumiałam, że tak się nie da, że muszę zredukować pracę o co najmniej 50%. Wiązało się z tym wiele obaw, że stracę to, co stworzyłam, że lata pracy pójdą na marne, oraz że będę musiała znów znaleźć coś nowego (hormony?). Okazało się, że lata pracy zaowocowały tym, że blog się utrzymał, zlecenia nadal przychodziły, zaś z czasem powoli zaczął się zmieniać charakter tego co robię. Zmiana przyszła naturalnie, bardziej skupiłam się na podróżowaniu i smakach świata.
Najważniejsze zdanie, które wyciągnęłam z książki Briana Tracy, to, że ludzie sukcesu robią to, czego inni nie chcą i nie lubią robić. Co to takiego? Intensywna praca, trzymanie się w formie, ciągłe stawianie sobie nowych wyzwań, realizowanie przemyślanego planu. I powtarzanie tego codziennie. Przy okazji pomogła dosyć duża dawka szczęścia.
Opr. Redakcja Damosfery
Zdjęcia: Marta Greber
