Moja historia to historia opuszczonej kobiety

Zacznę od początku. Moja matka nie potrafiła mnie kochać. Byłam jej kulą u nogi. Nigdy nie chciała mieć dzieci, ale kochała mojego ojca, więc robiła to dla niego. Wiecie, to historia, z cyklu „może się kiedyś przyzwyczaję”. Niestety nie przyzwyczaiła się. Tolerowała, że żyje, tolerowała to, że każdego dnia czegoś od niej chcę, ale równie często dawała mi odczuć, jak niewiele dla niej znaczę. Mój ojciec był inny od zawsze, ale kiedy stawał przed wyborem: ja albo moja matka, zawsze wybierał ją. Nie mieli więcej dzieci. Ciężko mówić o tym, że może byłoby mi łatwiej, gdybym miała rodzeństwo, jeśli spojrzymy na sytuację, to z jednym dzieckiem dość ciężko sobie radzili. Nawet dobrze, że nie chcieli mieć więcej dzieci. Skrzywdzone jedno dziecko to i tak duża tragedia.
Tak, dorastałam w takim domu, w którym nie było ciepła, nie było kochających ramion matki, które koiłyby trudy życia nastoletniego, a potem dorosłego. Tak przetrwałam, aż zaczęłam żyć swoim życiem, jako już dorosła osoba. Każdego dnia niestety popełniałam kolejne błędy. Nie widziałam ich, bo tak bardzo pragnęłam być z kimś, tak bardzo zapragnęłam kogoś kochać, że robiłam wszystko, naprawdę wszystko, żeby ktoś odwzajemnił moje uczucia.

Krok ku dorosłości

Mojego pierwszego partnera poznałam zaraz po obronie magisterki. Zamieszkaliśmy razem jako lokatorzy. Bardzo szybko po rozpoczęciu tego etapu, rozpoczęliśmy etap bycia razem. Chciałam, żeby się mną interesował, żeby mnie przytulał, całował, w sumie chciałam, żeby był moim ojcem i moją matką. Na początku było nam dobrze, chwytałam się różnych sposobów, żeby ciągle się mną interesował, ale chyba mu się przejadłam. Szczególnie, kiedy zaszłam w ciążę i zaczęłam przypominać balon na dwóch nogach, a nie seksowną kobietę, z którą można chcieć coś więcej. Odtrącił mnie, porzucił, w moich oczach wyglądało to tak, jakbym była inkubatorem dla jego dziecka.
Nie czułam więzi z tym dzieciakiem. Nie mogę nawet powiedzieć, żeby było planowane, bo nie miałam takiego planu. Kiedy się urodził, ciągle płakał, a ja każdego dnia chciałam, żeby zniknął razem z jego ojcem, który interesował się tylko nim, a nie mną. Nie przesypiałam nocy, w dzień byłam apatyczna, nie miałam ochoty zajmować się dzieckiem i nie chciałam, żeby w ogóle było w moim życiu, tym bardziej, że byłam zwyczajnie zazdrosna o to, że jego ojciec bardziej kocha jego, interesuje się nim, a nie mną. Znowu byłam tą niechcianą, ale tolerowaną. Nawet kiedy próbowałam się przytulić, albo pocałować – słyszałam jak jest zmęczony, jak bardzo chce spędzić czas z dzieckiem, jak bardzo nie chce być ze mną. Nie mówiąc już o żadnych przyjemnościach łóżkowych. Spaliśmy w dwóch, oddzielnych pokojach, często ja na kanapie, a on w pokoju dziecinnym.

Zazdrość, trudne uczucie

Byłam zazdrosna, tak, byłam zazdrosna, im bardziej on kochał jego, tym bardziej ja jego nienawidziłam. Próbowałam coś z tym zrobić, jednak czas płynął nieubłaganie. W końcu moje dziecko zaczęło rosnąć, zaczęło rozumieć i zaczęło chcieć spędzać ze mną czas. Jakbym widziała siebie zabiegającą o chwile z matką, ale tak jak ja nie dostałam tej chwili od swojej matki, tak nie potrafiłam dać tej chwili mojemu dziecku. Nie potrafiłam znieść jego ojca, nie chciał mnie tak, jak nie chcieli mnie moi rodzice, więc zaczęłam szukać przyjemności życiowych na boku.
Spotykałam się z różnymi mężczyznami. Wystarczyło, że chcieli mnie adorować, dać kwiatka, zaprosić na kawę, przytulić, pocałować, nieważne, czy liczyli na coś więcej, czy nie. Ja tak naprawdę bardzo chciałam tylko tego jednego, żeby ktoś mnie chciał, żeby ktoś mnie w końcu przytulał i kochał. Walczyłam, niestety poległam, bo mój partner dowiedział się o moich zdradach, musiałam się wyprowadzić. Czy znowu poczułam gorzką pigułkę, niestety tak.

Czas na rachunek sumienia

Wyprowadzając się, pytałam, jak będziemy zajmować się dzieckiem i usłyszałam, że i tak się nim nie zajmuje, to co za różnica. Czy mnie to zabolało? Nie wiem, wzruszyłam ramionami i po prostu wyniosłam się. Mojego syna widywałam w weekendy, było mi z tym nawet ok. Tak typowo, dwa weekendy w miesiącu byłam w stanie zrozumieć, że coś ode mnie chce. Partner często próbował spędzać ten czas z nami, też nie protestowałam, bo wolałam jak on się nim zajmuje. Nie znosiłam kiedy ryczy, a ja nie rozumiałam, o co mu chodzi.
Wydaje wam się, że wiecie o mnie wszystko, że jestem wyrodną matką, pustą kobietą, bez uczuć, emocji? Nic nie wiecie, jeśli nie nauczycie się kochać i być kochanym jako dziecko, w dorosłym życiu ciężko jest udawać, że wie się o co chodzi. Mój były partner długo próbował dać mi porządną lekcję życia, nie rozumiałam. Dziś też nie bardzo rozumiem. Dziś mój syn jest na tyle duży, że rozumie gdzie byłam przez całe jego życie. Czy ma ze mną więź? Nie, chyba nie ma, nie wiem, czy chciałabym, żeby miał.

Gdyby kiedyś chciał mnie kochać

Nie walczę o to, by chciał być ze mną, żeby mnie kochał i to jest straszne, bo tak długo w swoim życiu walczyłam o uznanie, moich rodziców, partnerów, a nigdy o to, żeby moje dziecko mnie kochało. Jako nastolatek jest bardzo przystojnym, inteligentnym chłopcem, ale mam wrażenie, że jest tak samo pusty jak ja. Nie ma w nim uczuć i emocji, które daje matka. Matki w jego życiu nie było. Postanowiłam, że będę sama przez resztę mojego życia. Nie chcę już walczyć i o nikogo zabiegać, ale długo będę znać smak porażki na tym polu, jakim jest pole bycia matką, ale też pole bycia kochaną i rozpieszczoną.
Nie chcę, żeby ta opowieść kończyła się jakbym chciała się usprawiedliwić, bo nie chcę. To, że nie byłam dobrą matką to jedno, ale całe życie będę się zastanawiać, dlaczego nie byłam dobrą kobietą. Co takiego się we mnie zadziało, że nikt mnie nie był w stanie kochać i nie był w stanie wspierać, bo mam wrażenie, że to właśnie tutaj zawiodłam się najbardziej na świecie. Zawiodłam siebie i zawiodłam też innych, cóż, może kiedyś w życiu spotkam jeszcze tą wielką, prawdziwą miłość. Pozostaje mi tylko czekać, może nawet kiedyś mój syn mnie pokocha, ale chyba na to już nie czekam i on chyba też nie.

Paulina Oleśkiewicz — kobieta nieszablonowa, szukająca swojej drogi i samej siebie. Zakładała firmy i je traciła, otarła się o wojsko, pracowała na budowie, cały czas największą przyjemność sprawiało jej słuchanie ludzi. I tak dotarła do miejsca, w którym jest teraz — realizuje się w life coachingu, ale nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Z powodzeniem pisze i nadal szuka. Przedstawione historie są historiami ludzi, z którymi w swojej pracy i życiu się spotkała.